Ու եթե ամենաարժեքավոր բանը, որ կարող ես ստանալ քո գրպանում զնգզնգացող երկու հարյուր դրամի դիմաց, փողոցում նստած անծանոթ մուրացկան պառավի օրհնանքն ա, ուրեմն՝ դրա՛ համար ա, չէ՞, էդ երկու հարյուր դրամը, որը, բախտի բերմամբ, քո՛ գրպանում ա հայտնվել, ո՛չ թե ուրիշի։ Հա՛, բախտի բերմամբ, եթե անգամ դու աշխատել ես դա, որովհետև բոլորը չեն, որ աշխատում են ու ստանում, կամ բոլորը չեն, որ աշխատելու հնարավորություն ունեն։

Հայրենիքի հզորացումը գալիս է ինձանից ու քեզանից, մեր կարգ ու կանոնից։ Կարգ ու կանոն է փողոցում աղբ չնետելը, բնությունը մաքուր պահելը, հարկ եղած դեպքում, օրվա մեջ տասը րոպե մի ձորակի, գետի ափի կամ ճամփեզրի մաքրման գործին տրամադրելը...

Երբ զարմանում եք, թե 1915թ. այդ ինչպես էին հազարավոր հայեր գրեթե կամավոր լքել իրենց տները և, ընդամենը մի քանի տասնյակի հասնող թուրք ասկյարների ուղեկցությամբ, անապատներով հնազանդ քայլում դեպի անխուսափելի մահ, հիշեք, որ նրանց ներշնչել էին, թե դա արվում է հանուն իրենց փրկության...

Ինքը հո հիմար չի, շատ լավ գիտի, որ ֆեյքերով ու վարձու վերԼՈՒԾաբաններով իշխանությունը երկար պահել չի ստացվի, մի օր էդ ոստիկանությունն էլ, ԱԱԾ-ն էլ կգիտակցեն, կդադարեն հանցակից լինելուց, էլ չեն ենթարկվի...

Աշխարհում կատարվող լուրջ գործերից և իրադարձություններից շատ հեռու լինելու պատճառով մենք, չունենալով իրական լիարյուն կյանք, որը սովորաբար լի է լինում բազմադեմ պայքարով ու դրա հետ կապված ուժերի գերագույն լարումով, այն փոխարինել ենք կյանքի բազմակողմանի իմիտացիայով։

Նիկոլին դեմ լինելը դա դեռ հականիկոլականություն չի։ Օրինակ, եթե դու հանրային հարթակում նույն քամահրանքով խոսում ես վարդապետի, արքեպիսկոպոսի, եկեղեցու կամ Կաթողիկոսի հասցեին...

Աշխարհում միայն ես ունեմ խաչքար, Թե Գողգոթայի ճամփորդը փայտե խաչ է լոկ տարել․․․

Եվ եթե դուք կրկին համառորեն չեք հասկանում Հայաստանում սկսված պրոտեստի ո՛չ անատոմիան, ո՛չ «սև կարապի էֆեկտը», ո՛չ պրոտեստի ձնագնդի հեռանկարը, ո՛չ չմարման հիմքերը, և ո՛չ էլ «թիթեռի թևի շարժի կանոնը», այլ նույն պրիմիտիվ համառությամբ շարունակում եք

Մանդատները վայր դնելու ճանապարհով քաղաքական ճգնաժամ առաջացնելն ու խորհրդարանի լուծարմանը հասնելը նույնքան մանիպուլյացիա է, որքան ընտրությունների ճանապարհով Նիկոլին իբր լեգիտիմացնելու` ժամանակին շրջանառվող թեզը։ Բանն այն է, որ եթե անգամ ընտրություններին ներկայիս ընդդիմադիր խորհրդարանական ուժերը չմասնակցեին էլ, ընտրությունները, միևնույնն է, կայանալու էին։ Եվ ընտրությունների արդյունքում ձևավորվելու էր խորհրդարան 30%-անոց գրպանային ընդդիմությամբ։ Պայմանական 15%-ը կլինեին թագուհիթովմասյաններ, 15 %-ը` իշխանզաքարյաններ։ Քաղաքական պայքարի լրացուցիչ ինստիտուցիոնալ լծակ չէր լինի, որքան էլ այդ լծակի արդյունավետ գործառնությունը երբեմն բանավիճային է։